De gevechtsbunkers waren niet permanent bewapend.  De mitrailleurs werden meegebracht en geïnstalleerd door de eenheid die na de terugtocht vanaf de dekkingsstelling opdracht kreeg om een deel van de KW-linie te verdedigen.

De mitrailleurs werden per twee vervoerd op een speciale, door paarden getrokken, kar.  Ze werden vergezeld door de mitrailleursectie die bestond uit een onderofficier, twee korporaals en vijftien soldaten (in het geval van een bunker met twee schietkamers).  De onderofficier was de bunkeroverste.  Hij liet, aan de hand van een op voorhand opgemaakt bunkerdossier, de stelling in orde maken.

Per mitrailleur namen slechts drie manschappen plaats in de bunker: een stuksoverste (meestal een korporaal), een schutter en een lader. De anderen verdedigden de bunker vanuit de loopgraven en zorgden voor de aanvoer van munitie.

De toegang verliep via een sas met twee deuren. Het sas maakte een hoek van 90° richting de tweede deur, zodat de vijand nooit rechtstreeks deze deur onder vuur kon nemen. Het sas kon in geval van vijandelijke indringers achter de eerste deur verdedigd worden via een klein pistoolschietgat vanuit een van de mitrailleurkamers.

Het pistoolschietgat had de vorm van een vierkante koker die naar het sas toe steeds groter werd. Hierdoor werd de verdediger beschermd, maar kon hij het sas grotendeels onder vuur nemen. De vorm van het schietgat varieerde volgens de aard van de bunker. Bij éénkamerbunkers liep de trechter van het schietgat zeer schuin en hield hij soms de zone voor de eerste deur onder vuur.

De buitendeur bestond uit een open traliewerk, met daarachter een stalen plaat van 3 mm dik. Beide onderdelen konden afzonderlijk geopend worden zodat de ingang het uitzicht van een volle deur of enkel van een hekje kon aannemen. De deur werd in vredestijd met een hangslot afgesloten. Het lijkt er sterk op dat de meeste van deze deuren na WO II door schroothandelaars werden opgekocht of uitgebroken want originele deuren worden nog maar zelden aangetroffen in de bunkers.

De toegang tot de mitrailleurkamers werd afgesloten door een gepantserde binnendeur.  Deze binnendeur bestond uit een houten kader dat aan weerszijden bekleed was met een metalen plaat van 5 mm dik. Het middendeel van de deur bouwde men op uit schuine metalen lamellen die voor extra verluchting konden zorgen. Aan de binnenkant van de deur was nog een scharnierende stalen plaat bevestigd die met twee zware grendels gesloten kon worden. Zo kon de deur nog verstevigd worden in geval van een vijandelijke beschieting.  Ook de binnendeuren werden in de meeste gevallen na WO II verwijderd om het metaal te recupereren.

De gevechtsbunkers waren meestal voorzien van twee schietkamers. Geregeld waren er ook bunkers met maar één schietkamer, of in specifieke gevallen met drie schietkamers. De ruimte voor de vuuropstelling bedroeg 2 m op 2 m, waarrond de muren werden uitgetekend. De hoogte van de bunkers werd vastgelegd op 1,85 m.  Het plafond werd bekleed met gegalvaniseerde stalen golfplaten als verloren bekisting en om te beletten dat er bij een beschieting betonstukken van het plafond in de vuurruimte zouden rond ketsen.

In de buitenmuur van elke schietkamer bevond zich een rechthoekig schietgat met daarnaast een kijksleuf.  De schietopening liet een schiethoek van maximum 38° toe. Boven elk schietgat werd aan de binnenkant een nummer in het wit geschilderd (1, 2 of 3).  Deze schildering bleef in de meeste bunkers goed bewaard. Vlak boven de schietopening bevond zich een metalen oog, dat bedoeld was om de ketting aan vast te leggen die verbonden was met het luik dat het schietgat afsloot aan de buitenkant van de bunker. De kijksleuf versmalde naar binnen toe tot een klein kijkgat. Om zich nog beter te kunnen beschermen tegen vijandelijk vuur kon men deze opening afsluiten door er een metalen plaatje voor te schuiven. Dit smalle plaatje was met een korte ketting vastgehecht aan de muur en bleef slechts zeer uitzonderlijk bewaard.

Aan de binnenzijde van de schietopening werd een affuit geplaatst waarop het machinegeweer werd gemonteerd.  Bij de KW-linie werd uitsluitend gebruik gemaakt van zogenaamde Chardome-Squifflet-affuiten, in eerste instantie bedoeld voor de zware Maximmitrailleurs. Deze affuit werd ondersteund door een gebogen metalen structuur die met twee poten was vastgehecht in de betonnen vloer. In de onderkant van de schietopening bevond zich een dikke verticale draadspil. Aan deze spil werd met grote moeren een horizontale plaat vastgemaakt die aan de andere kant rustte op de gebogen structuur. Op dit verschuifbare en in de hoogte verstelbare vlak werd de mitrailleur geplaatst.

Achter de affuit stond een eiken bankje waarop de schutter plaats nam. Om ook andere soorten mitrailleurs te kunnen plaatsen (lichte Maxim, Colt, Hotchkiss) waren aanpassingen aangebracht aan de affuit of had men bijkomende hulpstukken ontworpen. In geval van andere wapens kon de affuitplaat weggenomen worden om zandzakjes op elkaar te stapelen tot een soort van tafel. Al deze technieken werden beschreven in een “Reglement op het gebruik van zelflaadwapens”.

Van deze schietopstelling bleef in de meeste bunkers weinig over. De mitrailleur werd door de soldaten bij de terugtocht meegenomen naar de volgende verdedigingslijn. Zwaar verroeste draadspillen waren veelal de enige onderdelen die werden teruggevonden, af en toe met een moer. Hier en daar was de Chardome-boog nog in originele positie aanwezig. De plaat was meestal verdwenen. De lange verticale en twee kleine horizontale strepen op de muur dienden om de mitrailleur juist af te stellen. Sporen van aanpassingen rond de schietopening voor de plaatsing van andere types mitrailleurs zijn vaak nog goed zichtbaar in de vorm van zwaar verroeste metalen U-profielen in de vloer en platen met slipgaten onder het schietgat voor het vastzetten van bepaalde types mitrailleurs.

De schietgaten van de eerstelijnsbunkers waren niet rechtstreeks naar de vijand gericht, aangezien die dan meteen deze openingen zou kunnen ontdekken en beschieten. Vanuit deze gevechtsbunkers kon men enkel zijdelings de vijand onder vuur nemen. Bij de achterliggende gevechtsbunkers bleef dit principe grotendeels behouden, maar waren er ook schietgaten die wel rechtstreeks naar de vijand waren gericht. De vuurassen van de bunkers waren de enigste zones die goed vanuit de bunker konden waargenomen worden, voor de rest was de bunkerbemanning quasi blind. Voor de nabije verdediging had men wel rondom granaatwerpgaten, maar men diende vooral te rekenen op ondersteuning vanuit de omliggende loopgraven en kruisvuur vanuit de andere bunkers. 

In de bunkers met twee of drie vuurkamers was een nooduitgang voorzien waarlangs men kon ontsnappen als de hoofdingang versperd was.  Deze uitgang bestond uit een kleine opening (0,6 m x 0,6 m) afgesloten door twee rijen metalen balkjes met daartussen grind. De balken werden in gleuven in de zijwanden aangebracht en konden enkel van binnenuit verwijderd worden. Aan de buitenzijde van de bunker was de opening afgesloten met een bakstenen muurtje.

Bunkers waren voorzien van verluchtingskokers ter hoogte van de schietopeningen. De constructie was zo gemaakt dat de hoofdbuis parallel de wand van de buitenmuur volgde, met een horizontale aftakking naar binnen toe. Daardoor werd vermeden dat een ingeworpen handgranaat langs de bovenzijde van de verluchtingsbuis in de bunker terecht kwam. De granaat werd doorheen de verticale buis terug naar de buitenkant geleid. Soms werd de verticale buis extra beveiligd door de plaatsing van metalen roosters. De locatie van de kokers kon verschillen van bunker tot bunker.

In alle bunkers werden granaatkokers ingebouwd om de onmiddellijke omgeving van de bunker goed te kunnen verdedigen. Wanneer vijandelijke soldaten zich vlakbij de bunker bevonden, kon men langs deze kokers Mills handgranaten naar buiten laten glijden. Ze werden centraal aangebracht in de blinde frontale muur, de zijmuren en de achterste muur van de bunker. De granaten werden vanbinnen op een hoog punt in de koker geschoven en kwamen via een schuine buis vlak boven de grond aan de buitenzijde eruit. Om zich te beschermen tegen de explosie kon de opening aan de binnenkant afgesloten worden met een metalen luikje. In vochtige gebieden en bij rivieren werd aan het uiteinde van de koker een metalen korfje voorzien, zodat de granaat niet in het water viel en haar effect kon behouden.

Nog talrijk aanwezig in de bunkers zijn metalen rekjes aan de zijwanden. Ze zijn voorzien van 3 of 4 haken en dienden om materiaal en persoonlijke uitrusting aan op te hangen. Standaard werden er voor elke mitrailleurkamer twee voorzien, maar dit kon soms afwijken.

Het T-tablet was een houten eiken plankje dat diende als steun voor de patronenlader van de mitrailleurs. Deze tabletten bevonden zich meestal langs de frontale muur. Voor de Maximmitrailleur had men een speciaal apparaat nodig om de afzonderlijke kogels in de herbruikbare kogelbanden te persen. 

Aan het plafond was in elke kamer een haakje voor een olielamp bevestigd. In de bunkers was er geen elektriciteitsvoorziening. Voor de verlichting maakte men gebruik van olie- of petroleumlampen.

De commandobunkers zijn qua grootte vergelijkbaar met de gevechtsbunkers. Sommige commandobunkers lagen half ingegraven waardoor de toegang tot de centrale kamer soms met een binnentrap verliep.

De ingang bestond uit een dubbel sas, met in totaal 3 deuren.  De buitendeur is vergelijkbaar met diegene die gebruikt werd in de gevechtsbunkers. De twee andere waren gasdichte deuren om de bunker hermetisch te kunnen afsluiten. 

De binnenruimte bestond uit één kamer in een L-vorm.  Aan één van de wanden was een connectiebord bevestigd.  Daaronder bevonden zich 3 buizen waarlangs de telefoonkabels naar binnen kwamen.

In de commandobunkers waren geen schiet- of kijkgaten aanwezig, waardoor het binnen erg donker bleef. Aan het plafond waren haken bevestigd om olielampen op te hangen.  Aan de zijmuren hingen rekken en haken van hetzelfde type als in de gevechtsbunkers. Daarnaast zijn er lage schappen. Ook hier had men telkens een nooduitgang voorzien die vergelijkbaar was met die van de gevechtsbunkers.

De verluchtingsopeningen waren aan de binnenzijde voorzien van hermetische afsluitbare luikjes. Men zou in deze bunkers een centraal luchtfiltersysteem verwachten om verse, gezuiverde lucht in de bunker aan te voeren. Hiervan werd in de beschikbare documentatie echter nooit een spoor teruggevonden. In geval van nood zou men in de bunkers ook gasmaskers gebruiken om de telefooncentrale te bedienen of orders te geven.

De kleine connectiebunkertjes waren gestandaardiseerd en zagen er over heel de linie hetzelfde uit. Enkel de ingang kon verschillen al naargelang de bunker bovengronds of gedeeltelijk ingegraven lag.

Aan de achterzijde was er één toegang die afgesloten werd met een zware metalen deur. Deze deur werd in sommige gevallen nog teruggevonden.

De binnenruimte was maar 1,3 m x 0,7 m groot en meestal waren er drie buizen waarlangs de kabels binnengeleid werden. De kabels liepen oorspronkelijk verder omhoog naar het metalen connectiebord dat op manshoogte tegen de achterwand werd geïnstalleerd. Vermoedelijk brachten de transmissietroepen de connectieborden mee, net zoals de mitrailleurs voor de gevechtsbunkers. Enkel de stalen draagsteunen voor het bord waren in de meeste kamers nog aanwezig. Rechts van de ingang was ook een metalen doos voor de plaatsing van een veldtelefoon.